Περιγραφή
Μια φανταστική ιστορία γι’ αγρίους
…σίγουρα, όλοι οι άνθρωποι κουβαλούν τους δικούς τους μύθους, δεν υπάρχει εξαίρεση. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να γράψω τις ιστορίες από το επίπεδο του δρόμου και όχι της υψηλής πολιτικής. Πρόκειται στην ουσία για μία αφήγηση του πως χάσαμε τον δρόμο μας, γίναμε πιο εγωιστές, υλιστές, περισσότερο καταναλωτές, λιγότερο ευαισθητοποιημένοι κοινωνικά, μέσα από αστείες μερικές φορές καταστάσεις…
Καταρχάς θέλω να ξεκαθαρίσω πως βλέπω την τέχνη σαν µια σπίθα που µπορεί να φουντώσει τις ανθρώπινες καρδιές. Να τις αφυπνίσει, να βάλει τους ανθρώπους σε σκέψεις, να τους παροτρύνει να ενεργοποιηθούν και να δράσουν. Ο Πλάτωνας αναφέρει χαρακτηριστικά για τη µουσική (έχοντας επέκταση στην τέχνη γενικότερα): «Από τη µουσική εύκολα τρυπώνει η επανάσταση χωρίς να το καταλάβεις. Φαίνεται στην αρχή σαν παιχνίδι που δεν µπορεί σε τίποτε να βλάψει. Κι όµως, αφού σιγά σιγά εγκατασταθεί, αρχίζει αθόρυβα σαν το νερό να τρέχει υπόγεια και να διαβρώνει τα ήθη και τις ασχολίες. Κι από κει δυναµώνοντας χτυπάει τις συναλλαγές και χωρίς να λογαριάσει τίποτε προχωρεί καταπάνω στους νόµους και τους θεσµούς της πολιτείας ώσπου καταλήγει να τα αναποδογυρίσει όλα. Και τη δηµόσια και την ιδιωτική τάξη». Βέβαια ο Πλάτωνας διατυπώνει την άποψη αυτή από τη σκοπιά της διατήρησης της εξουσίας, της άρχουσας τάξης. Από όποια πλευρά κι αν το δούµε όµως, πρέπει να κατανοήσουµε πως η τέχνη έχει τη δυνατότητα να συµβάλει στη διαµόρφωση συνειδήσεων.
Έτσι κι αλλιώς κάθε καλλιτεχνική δηµιουργία είναι ιδεολογική πράξη, είτε χειρίζεται τον λόγο είτε άλλα αισθητικά µέσα. Ανέκαθεν η τέχνη δεχόταν (και δέχεται) τη µεγαλύτερη διαστρέβλωση και διαβρωτική επίθεση από την εκάστοτε άρχουσα κοινωνική τάξη. Βασικός σκοπός της είναι να αναπαράγει µέσω της τέχνης την προπαγάνδα της. Η λεγόµενη εµπορική τέχνη, αποσκοπώντας συχνά στην καλλιέργεια µιας συνεχιζόµενης χυδαιότητας στην αισθητική της µάζας, κυριαρχεί καθοριστικά ως αντι-κουλτούρα. Η διανοµή προϊόντων χαµηλής αισθητικής αξίας ταυτόχρονα µε το στήσιµο µιας µηχανής παραγωγής προτύπων, συµβόλων και ιδεών στην ουσία υποσκάπτει την προσπάθεια της ανθρώπινης συνείδησης να κατανοήσει την πραγµατικότητα γύρω της.
Ας µην ξεχνάµε πως η εκπαίδευση µαζί µε την τέχνη καθορίζει κατά κύριο λόγο αυτό που αποκαλούµε πνευµατικό επίπεδο του ανθρώπου. Επιπλέον οι προλήψεις, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και οι αυταπάτες που βαραίνουν µια συνείδηση δεν είναι προϊόντα αφέλειας ενός ατόµου, αλλά τέκνα του πολιτισµού µε τον οποίο γαλουχήθηκε αυτή η συνείδηση και συνέπειες των συνθηκών και των δυνάµεων που ασκούνται µέσα στην κοινωνία. Μια φανταστική ιστορία γι’ αγρίους .
