Περιγραφή
Λήσταρχοι, μέρος τέταρτο: Η λίμνη. Άγριες συμμορίες στην Ελλάδα του 1920
«Είναι μέρες που’ χω χαθεί. Απ’ τους παλιούς μου συντρόφους, από σένα, αδερφέ, απ΄όλα. Άξαφνα, όλα όσα με γέμιζαν έπαψαν να υπάρχουν.
Τ’ αψηλό βουνό σα να με πλακώνει, τ’ άλογο μου με φουρκίζει, τ’ άρματά μου με βαραίνουν και θέλω να τα πετάξω από πάνω μου.
Θά’ θελα μια ζεστή φωλιά, δίπλα σ’ ένα τζάκι, μ’ ένα στρώμα από πούπουλα και καθαρά σεντόνια και το λευκό, τρυφερό της κορμί κολλημένο πάνω μου.
Μα τι κι αν το θέλω, δε μπορώ πια να το έχω. Και φταις εσύ γι’ αυτό αδερφέ. Όμως δεν είπα τον τελευταίο μου λόγο.»
(Θωμάς Καρδάρας, 1927)
Είναι ο μεσοπόλεμος και η ανομία στην επαρχία της εποχής το ιδανικό σκηνικό για να στηθεί ένα ελληνικό γουέστερν;
Β.Χ.: Πιο ιδανικό δεν υπάρχει. Ειδικά μετά το διάταγμα του 1925 που έδινε αμνηστία σε όποιον ορεσίβιο ληστή παρέδιδε ζωντανό ή νεκρό άλλο ληστή στις αρχές, η πιο άγρια περιγραφή του Far West ωχριά μπροστά στις βιαιότητες που επακολούθησαν! Κι όλ’ αυτά σε ένα τόσο σκληρό και αφιλόξενο περιβάλλον όπως τα ελληνικά ορεινά τοπία.
Π.Τ.: Φυσικά η δράση και η βαρβαρότητα της εποχής είναι αξιομνημόνευτη, παρότι δεν έχει αξιοποιηθεί ούτε σε ταινίες, ούτε φυσικά και σε κόμικς. Αυτό λιγοστεύει τις πηγές για την μελέτη των ρούχων των όπλων και των σκηνικών που πρέπει να ξεκινήσουν από πρωτογενή βαθμό.
Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποιες βασικές επιρροές πίσω από το έργο;
Β.Χ.: Σεναριακά οι επιρροές εντοπίζονται κυρίως στα φιλμ των Samuel Peckinpah και Sergio Leone. Με πολύ μελέτη σε αρχειακό υλικό που αφορά στη ζωή και στα έργα διαφόρων διάσημων Ληστάρχων και των συμμοριών τους και με εμβάθυνση στην επίσημη γλώσσα της εποχής και στις ντοπιολαλιές διαφόρων περιοχών.
Τελικά οι λήσταρχοι των αρχών του 20ου αιώνα είναι στυγνοί εγκληματίες, λαϊκοί ήρωες ή παρεξηγημένα ιστορικά πρόσωπα;
Β.Χ.: Είναι λίγο απ’ όλα. Σχεδόν όλοι από αυτούς βγήκαν στο βουνό για πραγματικά σοβαρούς λόγους, ήταν θύματα του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου που τους καταδίωκε σκληρά σε σημείο να μην έχουν άλλη επιλογή. Η ισχύ όμως και η φήμη που σίγα σιγά απέκτησαν τους διέφθειρε, οδηγώντας τους στις πιο αποτρόπαιες πράξεις, καθιστώντας τους στυγνούς εγκληματίες. (Απόσπασμα από τη συνέντευξη στο esquire.)
