Περιγραφή
Η γυναίκα με το όπλο: “Θέλω να έχω λεφτά”, είπε η Νατάσα. “Είμαι 30, δεν με παίρνει να είμαι φτωχή, ούτε να είμαι μποέμ. Για να είσαι, πρέπει να είσαι στ’ αλήθεια νέα, ξέρω ‘γω. Φρέσκια, όμορφη… ή να έχεις ένα όπλο και καλούς φίλους. Έχεις; Όπλο εννοώ. Αρχίδια! Δεν έχεις…”
Ο άνδρας πήρε μια τζούρα από το τσιγάρο του.
Μεγαλωμένη σε κάποιο από τα ημιβόρεια προάστια της Αθήνας και σε ένα από τα σχολεία που κανείς γνωρίζει κόσμο για να ποντάρει σε αυτόν, η περιπλάνησή της την έφερε επικίνδυνα κοντά στους μηχανισμούς που συνετίζουν τους δυσαρεστημένους και τους μίζερους. Στα 35 της, έχοντας επιστρέψει στην ασφάλεια του καλού μεσοαστικού πεπρωμένου της, η Νατάσα είχε τον κυνισμό να απαλλαγεί από φίλους και ενδοιασμούς. Ριγμένη σε ένα περιβάλλον φτιαγμένο για να μένει πάντα ξένο, ανάμεσα σε δωμάτια ξενοδοχείων και νεόδμητους οικισμούς για τουρίστες στην Κύπρο, πρέπει να επιπλεύσει στον κόσμο που είχε σνομπάρει από τα 15 της.
Αυτό που αγαπάς, αν το εμπορευτείς κατάλληλα μπορεί ίσως να σου φτιάξει ένα επάγγελμα και μια ταυτότητα. Η Νατάσα δεν ξέρει τι αγαπά, ξέρει τι μισεί. Και ξέρει ότι πάντα υπάρχει κάποιος που έχει ανάγκη και που μπορεί να πληρώσει για το μίσος σου. Αυτή είναι μια γωνιά της αγοράς, ίσως και μια ταυτότητα που μπορεί να την χωρέσει. (Η γυναίκα με το όπλο)
Αστοί γκάγκστερ, όχι ακριβώς μοιραίες ερωμένες, φιλόδοξοι μικροαστοί και η γυναίκα με το όπλο διασταυρώνουν τις ζωές, τα σχέδια και τα πυρά τους. Οι συσχετισμοί δύναμης θα καθορίσουν ωμά τις συνέπειες, χωρίς καμιά λυτρωτική ανατροπή. Φόντο, ένα από τα σταυροδρόμια του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος. Η Κύπρος. Αρχικά, ποια είναι η σχέση σου με την Κύπρο και γιατί την επέλεξες ως τόπο που διαδραματίζεται η ιστορία;
Την Κύπρο τη γνώρισα πρώτη φορά το 2009. Η Λεμεσός είναι η πόλη όπου βρέθηκε από τα τέσσερα και μεγάλωσε η σύντροφός μου και μητέρα του παιδιού μου, οπότε έχει γίνει μια πόλη αρκετά δική μου πια. Για μερικές εβδομάδες του δύσκολου 2012, είχε γίνει και η πόλη στην οποία σχεδιάζαμε να μείνουμε, κάτι που τελικά δεν έγινε.
Στην Κύπρο, είχα τη σπάνια εμπειρία να επισκεφθώ ένα μέρος, για το οποίο δεν είχα διαβάσει κανένα βιβλίο, δεν είχα δει καμία ταινία. Συνειδητοποίησα, κατά κάποιον τρόπο, πως οι ιστορίες είναι στην πραγματικότητα η ταυτότητα ενός μέρους και μιας κοινωνίας. Μου έδινε αυτό που είχα χάσει, το στοιχείο της έκπληξης, που δεν μπορείς να έχεις σε έναν κόσμο που, όσο μεγαλώνουμε και εκτιθόμαστε στις ιστορίες, μικραίνει. Την Κύπρο την είδα πρώτη φορά χωρίς μια τέτοια διαμορφωμένη αντίληψη, μόνο με μια θετική προδιάθεση, αυτή που έχει κανείς όταν σε έναν τόπο σε συστήνει αγαπημένο πρόσωπο. Επίσης, το γεγονός ότι ερχόμουν σε επαφή με τη χώρα σε μια εποχή που η Αθήνα ήταν στην πιο σκληρή και βίαιη εποχή που την έχει ζήσει η γενιά μου, έκανε την Κύπρο και τη Λεμεσό να μου είναι πολύ ευχάριστη, να φέρει την ανάμνηση μιας ήπιας, μικροαστικής και ευημερούσας κανονικότητας. […] (από τη συνέντευξη του συγγραφέα στο rednnoir.gr)
