Περιγραφή
Ο τίτλος του βιβλίου κλείνει με νόημα το μάτι στον Προυστ: «Ένας άνθρωπος που κοιμάται κρατά σε κύκλο ολόγυρά του το νήμα που δένει τις ώρες, την τάξη που ακολουθούν τα χρόνια και οι κόσμοι». Και λειτουργεί παραπλανητικά, διαβρωτικά, όπως διαπιστώνει στη συνέχεια ο αναγνώστης: ενώ στον Προυστ ο ύπνος αναδιπλώνει αλλεπάλληλες αναμνήσεις κι εκτείνεται στη διάρκεια του παρελθόντος, στον Περέκ κυριαρχεί η λευκότητα της ακυρωμένης σελίδας, όπου δεν εγγράφεται καμία ανάμνηση, κανένα ίχνος του παρελθόντος, καμία επιθυμία· ο άνθρωπος που κοιμάται ζει (σχεδόν δίχως να το «βιώνει») μέσα σ’ ένα εμμονικό, ξεκούρδιστο, παραλυτικό παρόν, δίχως ιστορία πίσω του, δίχως εκπλήξεις, σε καθεστώς αδιαφορίας, αδράνειας, ουδετερότητας. […]
Στο κατώφλι του αφηγήματος, δίκην επιγραφής, ο Περέκ καρφώνει το παράθεμα του Κάφκα (Δεν είναι απαραίτητο να βγεις από το σπίτι. Μείνε δίπλα στο τραπέζι σου…)· προς το τέλος του κειμένου, σφηνώνει την ιστορία του Μπάρτλεμπι: ο Κάφκα και ο Μέλβιλ είναι οι δυο αντηρίδες, τα βασικά υποστυλώματα αυτής της εξαντλητικής μονωδίας. (Λίζυ Τσιριμώκου, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ένας άνθρωπος που κοιμάται, από τις εκδόσεις Ύψιλον
O Zωρζ Περέκ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1936 από Eβραίους γονείς, που τους έχασε στον πόλεμο. Tο 1965 τιμήθηκε με το βραβείο Renaudot για το πρώτο του μυθιστόρημα “Tα πράγματα” και το 1978 με το βραβείο Medicis για το “Zωή οδηγίες χρήσεως”. Πέθανε στο Παρίσι το 1982. Kυριότερα έργα: “Tα πράγματα” (1965), “Ποιο μοτοποδήλατο με νικέλινο τιμόνι στο βάθος της αυλής;” (1966), “Η εξαφάνιση” (1969), “Tο σκοτεινό μαγαζί” (1973), “Xορείες χώρων” (1974), “W ή η ανάμνηση των παιδικών χρόνων” (1975), “Zωή οδηγίες χρήσεως” (1978).
Παρά τα δύο έγκυρα λογοτεχνικά βραβεία που τίμησαν το έργο του, ο Περέκ, ενόσω ζούσε, παρέμεινε ένας μάλλον περιθωριακός συγγραφέας, στα όρια της εκκεντρικότητας. Σήμερα, καθιερωμένος και πολυμεταφρασμένος, εκτιμάται ως μείζων εκπρόσωπος της σύγχρονης γαλλικής αυτοβιογραφικής γραφής, στην οποία έδωσε νέα ώθηση και προοπτική, δίχως να παραγνωρίζεται η συμβολή του στην αυστηρή παράδοση των τεχνοπαιγνίων του Oulipo. Η επινόηση του νέου και η ανάμνηση του παλαιού είναι οι δύο πόλοι μεταξύ των οποίων κινείται και τους οποίους συνεχώς συνδυάζει ο Περέκ στα κείμενά του. Επιχειρώντας απεγνωσμένα να ολοκληρώσει το παζλ της προσωπικής του ζωής, από το οποίο λείπουν βασικά κομμάτια (πατέρας, μητέρα, οικείοι, παιδικές μνήμες), διατάσσει και αναδιατάσσει αδιαλείπτως, ταξινομώντας επίμονα και ευρηματικά γνώσεις, εμπειρίες, ενθυμήσεις, αναγνώσματα, προγράμματα, ευφρόσυνες και τραυματικές στιγμές, συνθέτοντας ένα είδος εύτακτης αταξίας.
