Περιγραφή
Διάχυτο φως
Εγώ ήθελα να φύγω. Ανάμεσα σ’ έμενα και την πόλη υψωνόταν ένας τοίχος αόρατος, ένας τοίχος που μ’ εμπόδιζε να ανήκω, όσο κι αν το ήθελα.
Η αφηγήτρια επιστρέφει στην εργατική συνοικία όπου μεγάλωσε για το γάμο δύο παλιών φίλων της. Εκεί την κατακλύζουν οι αναμνήσεις από τη ζωή της με τον αλκοολικό πατέρα της και τον τυφλό παππού της – Γερμανοί εργάτες που απεχθάνονταν κάθε είδους αλλαγή. Θυμάται επίσης τη μητέρα της, μετανάστρια από την Τουρκία που αναζήτησε μια καλύτερη τύχη και εγκλωβίστηκε σε ένα σιωπηλό σπίτι. Τέλος, συλλογίζεται τις δυσκολίες που την ανάγκασαν να αλλάξει σχολείο και βιώνει ξανά νοερά τον φόβο και την ντροπή των παιδικών της χρόνων, που κατάφερε να ξεπεράσει για να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή.
Διάχυτο φως
“Η λογοτεχνία θα πρέπει να διδάσκεται ως μέσω επικοινωνίας. Ως μέσω για να έρθουν οι άνθρωποι πιο κοντά ο ένας με τον άλλο, γιατί στην κοινωνία ο θεμέλιος λίθος είναι η επικοινωνία. Αν ο γονιός δεν μιλήσει με το παιδί του, αν μέσα από τη διαλεκτική δεν αναδείξουμε τα πιστεύω μας, τότε πως θα βγάλουμε το καλύτερο για τον κόσμο; Εγώ θα αναλύσω τα δικά μου πιστεύω, εσύ τα δικά σου και ακολούθως θα θυσιάσω κάτι αυτά και αντίστοιχα θα θυσιάσει ο συνομιλητής. Στο τέλος από την αντίθεσή μας, θα αναδειχθεί το καλύτερο κομμάτι και από τους δύο. Αυτές είναι οι βασικές αρχές της φιλοσοφίας του Χέγκελ. Έτσι θα πρέπει να διδάσκεται η λογοτεχνία’ ως εσωτερικό κριτήριο, ως εφόδιο ζωής, ένα όπλο για να έρθει το πρόσωπο πιο κοντά στους άλλους και στον εαυτό του. Αν διδασκόταν ο Καβάφης ως ψυχολογικό θεμέλιο «τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες μη φοβηθείς», τότε και ο άνθρωπος δεν θα φοβόταν τον εαυτό του, δεν θα έφτανε στην κατάθλιψη από την αδυναμία να αντιμετωπίσει το φάντασμα μέσα του” (Απόσπασμα από συνέντευξη του Κώστα Δαρδανού)
