Περιγραφή
Η πριγκίπισσα του αίματος
Αρχές του 1989 ο Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ αρχίζει να γράφει την “Πριγκίπισσα του αίματος”. Αυτό το μυθιστόρημα σηματοδοτεί, κατά μία έννοια, την επιστροφή του Μανσέτ στη λογοτεχνική σκηνή, γιατί, πράγματι, ο συγγραφέας δεν έβγαλε κανένα άλλο καινούργιο βιβλίο μετά την “Πρηνή θέση του σκοπευτή”, το οποίο κυκλοφόρησε στην Αστυνομική σειρά (Serie Noire) το ’82 (Άγρα, 1998).
“Η πριγκίπισσα του αίματος” είναι επίσης το πρώτο έργο ενός ευρύτερου κύκλου μυθιστορημάτων που φέρει το γενικό τίτλο “Οι άνθρωποι των σκοτεινών καιρών”. Ο Μανσέτ συνέλαβε αυτόν τον ευρύ κύκλο για να προσεγγίσει, μ’ έναν καινούργιο γι’ αυτόν τρόπο, την ιστορική περίοδο που τον ενδιαφέρει σ’ ένα σκηνικό παγκόσμιας κλίμακας, όπου αναμειγνύεται το αστυνομικό μυθιστόρημα με ιστορία και πολιτική. Στο μεταξύ ο Ζ.-Π. Μανσέτ έχει διαβάσει John LeCarre, ενώ έχει μεταφράσει έργα των Donald Westlake και Ross Thomas, που ανοίγουν νέους ορίζοντες. Για το πρώτο έργο του κύκλου, ο Μανσέτ μεταφέρει τη δράση στην Κούβα, την εποχή της επανάστασης του Κάστρο, με φόντο τον πόλεμο της Αλγερίας.
O ΖΑΝ-ΠΑΤΡΙΚ ΜΑΝΣΕΤ (1942-1995) θεωρείται ο επιφανέστερος συγγραφέας του νεοπολάρ, του νέου γαλλικού αστυνομικού μυθιστορήματος, που εισήγαγε το στοιχείο της πολιτικής και τους εξωκοινοβουλευτικούς προβληματισμούς του Μάη του 1968 στο είδος. Ο Μανσέτ έγραψε το Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής, ένα από τα καλύτερα βιβλία του, το 1976 (Άγρα, 2001) και τη Μοιραία το 1977 (Άγρα, 2006). Μετά την Πρηνή θέση του σκοπευτή (1981 –Άγρα, 1998), το σπουδαιότερο ίσως βιβλίο του, σταμάτησε απότομα την εκρηκτική πορεία του στο γαλλικό αστυνομικό μυθιστόρημα, την οποία είχε αρχίσει το 1971 με ρυθμό ένα βιβλίο το χρόνο. Μετά θάνατον (1996) κυκλοφόρησε και η Πριγκίπισσα του αίματος (Άγρα, 2002). Τοποθέτησε στον πυρήνα του έργου του το χάος του κόσμου και την τρέλα των ανθρώπων, με αντιήρωες χαμένους σε μια κοινωνία της υπεραφθονίας, που αντιμετωπίζεται τελικά ως μια κοινωνία άδεια. Μέγας στυλίστας –τα βιβλία του επαινέθηκαν από πολλούς συγγραφείς, όπως ο James Ellroy, ο Gary Indiana, ο Jerome Charyn, ο Paco Ignacio Taibo ΙΙ, ο Jean Echenoz μεταξύ άλλων–, χρησιμοποιεί ένα μίνιμαλ, αποστασιοποιημένο ύφος.
