Περιγραφή
Το τρίτο Ράιχ
Ο Ούντο Μπέργκερ, εικοσιπέντε χρονών, έχει παθιαστεί σε βαθμό εθισμού με τα παιχνίδια στρατηγικής. Συνοδευόμενος από την αρραβωνιαστικιά του πηγαίνει για μερικές μέρες στην Κόστα Μπράβα. Είναι η πρώτη φορά που κάνουν διακοπές μαζί. Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ο Ούντο ψάχνει να βρει νέες στρατηγικές παιξίματος για το Τρίτο Ράιχ, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στο οποίο έχει γίνει δεξιοτέχνης. Το ζευγάρι δεν αργεί να συναντήσει δύο άλλους Γερμανούς καθώς και κάποιους μυστηριώδεις ντόπιους, τον Λύκο, το Αρνί και τον Καμένο. Για τον τελευταίο, κανείς ακριβώς δεν ξέρει πώς παραμορφώθηκε. Αφού πρώτα τον μυήσει ο Ούντο, ο Καμένος θα αποδειχτεί τρομερός αντίπαλος στο Τρίτο Ράιχ. Ποιο είναι όμως το πραγματικό διακύβευμα αυτής της παρτίδας;
Με το μυθιστόρημα αυτό, γραμμένο το 1989, ο Μπολάνιο μας χαρίζει ένα έργο συναρπαστικό , με δηλητηριώδη γοητεία. Ο συγγραφέας του 2666 εξερευνά τις μορφές που παίρνουν το κακό και η τρέλα και στοχάζεται πυρετικά πάνω στη σχέση της κουλτούρας -ως παιχνιδιού ή ως λογοτεχνίας- με την πραγματικότητα.
Ένας γοητευτικός τρόπος να γνωρίσετε τον Μπολάνιο… Το Τρίτο Ράιχ είναι ανάλαφρα αστείο, είναι όμως, ταυτόχρονα, αρκετά αιχμηρό και παράξενο ώστε να συγκαταλέγεται στα καλύτερα έργα του συγγραφέα.””
(“The Economist”)
“Το τέλειο μυθιστόρημα… Συμπονετικό, ενοχλητικό, βαθιά συγκινητικό, είναι ένα δώρο του συγγραφέα προς εμάς.”
(“NPR”)
“Σκεφτείτε τον Κάφκα σε παραθαλάσσιο θέρετρο… Για όσους ζητάνε από τη λογοτεχνία να τους εμπνέει το φόβο και την καχυποψία ακόμη και μπροστά στα πιο πεζά πράγματα, Το Τρίτο Ράιχ σας περιμένει.”
(“The Cleveland Plain Dealer”)
“Ο Μπολάνιο είναι ειδικός στο να δημιουργεί ατμόσφαιρα…. στην παράδοση των ζοφερών romans durs του Georges Simenon… ή των απόλυτα ελεγχόμενων παραισθήσεων του Alain Robbe-Grillet. ”
(“The Wall Street Journal”)
Ο Ρομπέρτο Μπολάνιο (Σαντιάγο της Χιλής, 1953 – Βαρκελώνη 2003), πεζογράφος και ποιητής, έχει επιβληθεί ως ένας από τους σημαντικότερους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς του καιρού μας. Γεννήθηκε στη Χιλή, αλλά σε ηλικία 13 ετών μετανάστευσε με την οικογένειά του στο Μεξικό. Το 1973 αποφάσισε να επιστρέψει στη Χιλή προκειμένου να στηρίξει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Αλλιέντε, έφτασε όμως λίγες μέρες μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοσέτ. Συνελήφθη για τη συμμετοχή του στην αντίσταση ενάντια στη δικτατορία, ενώ μετά την απελευθέρωσή του επέστρεψε στο Μεξικό, απ’ όπου αργότερα μετανάστευσε στην Ισπανία (1978) για να εγκατασταθεί οριστικά στην Blanes, μια μικρή παραθαλάσσια πόλη της Καταλωνίας. Πέθανε στη Βαρκελώνη το 2003 από μια δυσλειτουργία του ήπατος, η οποία τον ταλαιπωρούσε για περισσότερο από μία δεκαετία. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1975. Ωστόσο, αν και ξεκίνησε από την ποίηση, γρήγορα στράφηκε στην πεζογραφία· έγραψε συλλογές διηγημάτων, νουβέλες και μυθιστορήματα. Για το μυθιστόρημά του “Los detectives salvajes” τιμήθηκε με τα βραβεία Herralde (1998) και Romulo Gallegos (1999), ενώ για το “Llamadas telefonicas” (“Τηλεφωνήματα”, 2009, Εκδόσεις Άγρα) τού απονεμήθηκε το 1998 το Premio Municipal de Santiago de Chile, η ανώτατη λογοτεχνική διάκριση στη Χιλή. Το τελευταίο του μυθιστόρημα, “2666” (εκδ. Άγρα, 2011), θεωρείται η κορύφωση της μυθοπλαστικής του ικανότητας, κέρδισε το 2004, έναν χρόνο μετά το θάνατο του συγγραφέα, το βραβείο Salambo για το καλύτερο ισπανόφωνο μυθιστόρημα. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και η επιρροή του θεωρείται από τις σημαντικότερες στη σύγχρονη ισπανόφωνη λογοτεχνία.
