Περιγραφή
Φυλαχτό
Η Αουξίλιο Λακουτύρ είναι παγιδευμένη. Επί δώδεκα ημέρες κρύβεται στις γυναικείες τουαλέτες της Σχολής Φιλοσοφίας και Φιλολογίας όταν η αστυνομία καταλαμβάνει το Πανεπιστήμιο, στο Μεξικό, τον Σεπτέμβριο του 1968. Εκεί θα μείνει κλεισμένη για κάμποσες μέρες και σ’ αυτό το διάστημα οι τουαλέτες θα μετατραπούν σε ένα τούνελ στο χρόνο, μέσα από το οποίο θα δει τα χρόνια που έζησε στο Μεξικό και τα χρόνια που θα ζήσει. Κοιτάζει το πάτωμα και αρχίζει ένα παραληρηματικό παραμύθι: Είναι η μητέρα της ποίησης του Μεξικού.
Αυτό το έντονα ηλεκτρισμένο, πρωτοπρόσωπο, ημιπαραισθησιογόνο μυθιστόρημα είναι ένα δυνατό ρεύμα συνείδησης μέσα στο οποίο οι ποιητές του Μεξικού οργίζονται και περιδινούνται. Γεμάτο άγριες, σκοτεινές, λογοτεχνικές προφητείες, ηρωικούς ποιητές, τρελούς ποιητές, καλλιτέχνες “πνιγμένους από τη λαμπρότητα της νιότης”, η παθιασμένη αφήγηση της Αουξίλιο -ταυτόχρονα σπαρακτική και λυρική- κατακλύζεται από την ουσία της τέχνης του Μπολάνιο.
“Ο Ρομπέρτο Μπολάνιο όρισε εκ νέου τη μορφή του μυθιστορήματος με το αριστούργημά του 2666. Στην παραισθησιογόνο αφήγηση του “Φυλαχτού” οραματίζεται ξανά αυτό που η λογοτεχνία έχει τη δυνατότητα να γίνει.”
(“New Statesman”)
“Αυτό το σύντομο, σφιχτό ποιητικό μυθιστόρημα έχει στόχο να συμπυκνώσει τη βία και την τραγωδία της πρόσφατης λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. […] Η πρόζα του Μπολάνιο είναι λιτή αλλά υπέροχα συμπαγής. Οι άλλοι συγγραφείς τον αγαπούν επειδή κάνει το γράψιμο να φαίνεται πολύ σημαντικό.”
(“The Times”)
“Παραισθησιογόνο και μαγευτικό μωσαϊκό αγάπης, θανάτου, ποτού και εξαθλίωσης. Οι συγγραφικές εμμονές του Μπολάνιο με την ποίηση, τη δημιουργία μύθων, την παράτολμη και αποτυχημένη νιότη ξεχύνονται σε αυτό το μυθιστόρημα με υπέροχη ορμή. […] Σαν το μυθιστόρημα που θα έγραφε ο Ρεμπώ αν δεν τα είχε παρατήσει όλα στα εικοσιένα του.”
(Dazed & Confused)
Φυλαχτό
Ο Ρομπέρτο Μπολάνιο (Σαντιάγο της Χιλής, 1953 – Βαρκελώνη 2003), πεζογράφος και ποιητής, έχει επιβληθεί ως ένας από τους σημαντικότερους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς του καιρού μας. Γεννήθηκε στη Χιλή, αλλά σε ηλικία 13 ετών μετανάστευσε με την οικογένειά του στο Μεξικό. Το 1973 αποφάσισε να επιστρέψει στη Χιλή προκειμένου να στηρίξει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Αλλιέντε, έφτασε όμως λίγες μέρες μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοσέτ. Συνελήφθη για τη συμμετοχή του στην αντίσταση ενάντια στη δικτατορία, ενώ μετά την απελευθέρωσή του επέστρεψε στο Μεξικό, απ’ όπου αργότερα μετανάστευσε στην Ισπανία (1978) για να εγκατασταθεί οριστικά στην Blanes, μια μικρή παραθαλάσσια πόλη της Καταλωνίας. Πέθανε στη Βαρκελώνη το 2003 από μια δυσλειτουργία του ήπατος, η οποία τον ταλαιπωρούσε για περισσότερο από μία δεκαετία. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1975. Ωστόσο, αν και ξεκίνησε από την ποίηση, γρήγορα στράφηκε στην πεζογραφία· έγραψε συλλογές διηγημάτων, νουβέλες και μυθιστορήματα. Για το μυθιστόρημά του “Los detectives salvajes” τιμήθηκε με τα βραβεία Herralde (1998) και Romulo Gallegos (1999), ενώ για το “Llamadas telefonicas” (“Τηλεφωνήματα”, 2009, Εκδόσεις Άγρα) τού απονεμήθηκε το 1998 το Premio Municipal de Santiago de Chile, η ανώτατη λογοτεχνική διάκριση στη Χιλή. Το τελευταίο του μυθιστόρημα, “2666” (εκδ. Άγρα, 2011), θεωρείται η κορύφωση της μυθοπλαστικής του ικανότητας, κέρδισε το 2004, έναν χρόνο μετά το θάνατο του συγγραφέα, το βραβείο Salambo για το καλύτερο ισπανόφωνο μυθιστόρημα. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και η επιρροή του θεωρείται από τις σημαντικότερες στη σύγχρονη ισπανόφωνη λογοτεχνία.
Φυλαχτό, εκδ Άγρα
