Περιγραφή
Τέταρτος τοίχος
«Όχι, δεν νιώθω κλειστοφοβία, δεν αισθάνομαι παγιδευμένη στο τούνελ χωρίς έξοδο. Νιώθω απόλυτη ηρεμία, η βεβαιότητα της μη εξόδου με τροφοδοτεί με δύναμη ν’ ανακαλύψω τις διαδρομές ξανά, ν’ αποτινάξω τον ομοιογενή χαρακτήρα τους, να τους δώσω εγώ οντότητα, φύση, αισθητική και στο τέλος όχι την προσμονή της εξόδου, αλλά τη μαγεία του πάντα έγκλειστου εαυτού μας. Γιατί ο Μπέκετ αυτό μου λέει. Πως τον εγκλεισμό σε νόρμες, συμβατικότητες, εξευτελισμούς, υποχωρήσεις, τον κουβαλάμε μέσα μας. Εκεί είναι το τούνελ. Κι αν θες, μείνε μέσα του. Αν δεν θες, γκρέμισέ το».
Τέταρτος τοίχος
Noμίζω ότι στο κέντρο της ιστορίας, στην καρδιά αυτής της αφήγησης, βρίσκονται τα απόνερα όχι μόνο της πανδημίας αλλά μιας συνολικής κοσμοθεώρησης που έχει διαμορφωθεί την τελευταία εικοσαετία και ειδικά τα τελευταία χρόνια. Χρόνια αλλεπάλληλων κρίσεων, συνεχών ανατροπών, αλλαγών που δεν προλαβαίνουμε να παρακολουθήσουμε και κυρίως να κατανοήσουμε. Όλα αυτά μας οδηγούν σε έναν ξεριζωμό σε πολλά επίπεδα. Ξεριζωμό συναισθηματικό από ότι νιώθαμε ότι μας κρατούσε ασφαλείς αλλά και διανοητικό λόγω της αδυναμίας που νιώθουμε να ερμηνεύσουμε όσα συμβαίνουν και κυρίως να σταθούμε με κάποια αισιοδοξία απέναντι σε όσα θα συμβούν στο μέλλον. Η μοναξιά, είναι κι αυτή ένα είδος μικρού θανάτου. Η απομάκρυνση των ανθρώπων είναι ο πιο σκληρός ξεριζωμός.
(…) Η αφετηρία, μια μικρή πρόγευση, ήταν μια αίσθηση που έχω όλο και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια ότι η τέχνη διολισθαίνει προς δρόμους υποταγής σε λογικές εμπορικότητας αλλά και ότι έχει απωλέσει τον ρόλο της που βέβαια δεν είναι να λύνει προβλήματα αλλά τουλάχιστον να διατηρεί εκείνη την σπίθα της διανοητικής ανταρσίας απέναντι σε ό,τι υποβαθμίζει ή απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση. Εξ ου και ο τίτλος ο οποίος εξηγείται στο βιβλίο και δεν θα ήθελα να πω περισσότερα αυτή την στιγμή. Από εκεί και πέρα, η ιστορία ακολουθεί τον δρόμο της, όπως γίνεται πάντα στην γραφή, ανεξάρτητα από το τί μπορεί να έχεις στο μυαλό σου στην αρχή.
