Περιγραφή
Κίνημα, βία, τέχνη και επανάσταση
Τα δοκίμια αυτού του βιβλίου αποτελούν προϊόν μιας μεταβατικής περιόδου σύγχυσης. Ήταν μια εποχή κατά την οποία ήταν πολύ δύσκολο να βρει κανείς ίχνη ελπίδας. Αν υπάρχει ένα ενιαίο θέμα σε αυτή τη συλλογή, αυτό είναι πως όλα εκκινούν από μια εκδοχή μιας περιόδου όπου όλα δείχνουν αφιλόξενα και καταθλιπτικά, ένδειξη κάποιας αποτυχίας, εμποδίου, αντισταθμιστικής δύναμης, ανοησίας του παγκόσμιου αντικαπιταλιστικού κινήματος, και προσπαθούμε να ανακτήσουμε κάτι από αυτό, κάποια κρυμμένη πτυχή που συνήθως δεν έχουμε προσέξει, κάποια γωνία από την οποία το ίδιο εμφανώς απελπιστικό τοπίο μπορεί να ιδωθεί τελείως διαφορετικά.
David Graeber
Τα κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο έχουν γραφτεί και δημοσιευτεί από τον συγγραφέα, ανθρωπολόγο και ακτιβιστή, την περίοδο μεταξύ των ετών 2004 και 2010. Δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά σε μορφή βιβλίου στα ελληνικά, λίγο μετά τις μεθυστικές μέρες του Δεκέμβρη του 2008. Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει ένα επιπλέον κείμενο και την εισαγωγή της αγγλόφωνης έκδοσης, τα οποία δημοσιεύτηκαν λίγο αργότερα.
Κίνημα, βία, τέχνη και επανάσταση
Ο David Graeber (1961-2020) ήταν ανθρωπολόγος, καθηγητής στα πανεπιστήμια Goldsmith’s και London School of Economics, ενεργός στα κινήματα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και στο Occupy Wall Street, αναρχικός
και συγγραφέας πολλών άρθρων και βιβλίων.
Από τις εκδόσεις Στάσει εκπίπτοντες κυκλοφορούν τα βιβλία:
– Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας (2007)
– Κίνημα, βία, τέχνη και επανάσταση (2009, 2020)
– Στο λυκόφως των πρωτοποριών (2012)
– Χρέος, τα πρώτα 5000 χρόνια (2013)
– Στις απαρχές του σύγχρονου αδιεξόδου (2019)
– Πού πήγε το μέλλον; (2021)
(Πηγή: “Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες”, 2023)
Νομίζω ότι η «καπιταλιστική ολότητα» υπάρχει μόνο στη φαντασία μας. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μια καπιταλιστική ολότητα. Νομίζω ότι υπάρχει κεφάλαιο, το οποίο είναι εξαιρετικά ισχυρό, και αντιπροσωπεύει μια ορισμένη λογική που είναι στην πραγματικότητα παρασιτική για πάρα πολλές άλλες κοινωνικές σχέσεις, χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Νομίζω ότι ο Μαρξ δεν είχε κατασταλάξει πάνω σε αυτό το θέμα ο ίδιος. Υποστήριξε, φυσικά, την Παρισινή Κομμούνα. Ισχυρίστηκε ότι ήταν ο κομμουνισμός στην πράξη. Έτσι, ο Μαρξ δεν ήταν ενάντια σε όλες τις πειραματικές, προεικονιστικές μορφές. Εκείνος είχε πει ότι η αυτο-οργάνωση της εργατικής τάξης ήταν «κομμουνισμός εν κινήσει». Κάποιος θα μπορούσε να θέσει το επιχείρημα, αν θέλετε να πάρουμε τις καλύτερες πτυχές του Μαρξ (αν και νομίζω ότι ήταν βαθιά αμφίθυμος πάνω στο θέμα αυτό, στην πραγματικότητα), ότι αποδέχθηκε την ιδέα ότι ορισμένες μορφές αντίστασης θα μπορούσαν να διαδραματίζονται προεικονιστικά. Από την άλλη πλευρά, είναι βέβαιο ότι είχε βαθιές διαφωνίες με τους αναρχικούς για το θέμα αυτό, σε ό,τι αφορούσε την πρακτική εφαρμογή.
(απόσπασμα από συνέντευξη του συγγραφέα)
