Περιγραφή
«Αυτά τα μεσάνυχτα είναι δικά σου» είναι το δεύτερο βιβλίο του Τζίμη Τσουκαλά. Έχει προηγηθεί το βιβλίο «Σταγόνες» (Εκδόσεις Foad 2020)
Μου είπε το όνομά της
και το σύμπαν έγινε τόσο μικρό,
χώρεσε ολάκερο στην χούφτα μου
το τσάλακωσα σαν παλιόχαρτο
και το πέταξα
στο καλαθάκι των αχρήστων.
(“Μου είπε το όνομά της”)
Χμ, δεν ξέρω αν αξίζει να την ξέρετε, αλλά θα μοιραστώ μια μικρή προσωπική ιστορία. Όταν ήμουν μικρός και μέναμε στην Νέα Υόρκη, ζούσε μαζί μας και η γιαγιά μου. Πέρναγα πολύ χρόνο μαζί της, σχεδόν όλη τη μέρα. Εγώ δεν μίλαγα καθόλου ελληνικά και αυτή δεν ήξερε γρι αγγλικά, αλλά παραδόξως επικοινωνούσαμε με απόλυτη κατανόηση. Την ρώταγα κάτι σε μια γλώσσα που δεν ήξερε και αυτή μου απαντούσε σαν να μην τρέχει τίποτα. Κάθε πρωί μού έφτιαχνε ελληνικό καφέ (στο δικό της έβαζε και Jack Daniels), πίναμε μαζί (εγώ έξι χρονών), μου τον «διάβαζε» και μετά βλέπαμε παρέα MTV και σχολιάζαμε. Billy Idol – “Rebel Yell” ήταν το ‘κομμάτι μας’. Θυμάμαι πάντα που κοίταζε με απορία αυτόν τον ξανθό ντισκοπάνκη με τα καρφιά, ενώ εγώ τον μιμούμουν χορεύοντας σαν μανιακός στο σαλόνι.
Λίγο ο μαγικός μας τρόπος επικοινωνίας, λίγο που μου διάβαζε τον καφέ, λίγο οι σκοτεινοί τύποι που βλέπαμε στο MTV, λίγο που φόραγε κατάμαυρα λόγω χηρείας, δεν ήθελα και πολύ: ήμουν πεπεισμένος πως η γιαγιά μου ήταν μάγισσα. Και για αυτό την λάτρευα όσο κανέναν άλλο. Και έτσι, ξεκίνησε η μέχρι και σήμερα άνευ όρων αγάπη μου για τις μάγισσες αυτού του κόσμου.
Ως παιδί άκουγα μουσική στο walkman με τις ώρες κάνοντας air-guitar μες στο σπίτι, αλλά μόνο όταν είδα ένα πρωί στην τηλεόραση τον Kurt Cobain κατάλαβα ότι η κιθάρα κρύβει έναν κόσμο που πέθαινα να ανακαλύψω. Μπορούσε δηλαδή να εκφράσει κανείς όλα αυτά τα συναισθήματα με αυτό το όργανο; Ήταν μια στιγμή επιφοίτησης. Έκατσα και έβγαλα όλο το “Unplugged in New York” σε μια διαλυμένη δανεική κιθάρα και σύντομα είχα φτιάξει την πρώτη μου σχολική μπάντα, στα 14 μου. (απόσπασμα από τη συνέντευξη στο debop.gr
