Περιγραφή
Φακός στο στόμα
Παρουσίαση
Ο “Φακός στο στόμα” είναι μια καταγραφή για το παρόν της Αθήνας. Για την πραγματικότητα και την εικόνα της. Ο συγγραφέας-διαβάτης αποφασίζει να εμπιστευτεί την αναπνοή του. Να τρέξει (στην κυριολεξία) πίσω από τα γεγονότα. Κυνηγώντας μια φευγαλέα εντύπωση που κάθε στιγμή αλλάζει. Διαθέτει, λοιπόν, μια διαφορετικού τύπου αντοχή. Την αντοχή του δρομέα της μιας ανάσας.
Ο συγγραφέας-χρονικογράφος ζει με τις δύο υποδείξεις που ορίζουν την ιδιότητά του: τη γραφή και τον χρόνο. Γράφει με το βλέμμα στο τώρα, αλλά δεν αποβλέπει αποκλειστικά στο σήμερα. Παρουσιάζει μια αντιφατική Αθήνα που αποδέχεται, αναπαριστά και διαστρέφει τον ίδιο τον εαυτό της.
Ο συγγραφέας-κάτοικος της Αθήνας θα ήθελε να πει με πειστικότητα ότι η Αθήνα δεν είναι καν μια αληθινή πόλη. Ότι είναι μόνο μια εφήμερη πίστη για αυτό που κάθε φορά νομίζουμε ότι είναι. Γιατί έτσι κανένα παρόν δεν θα φάνταζε οριστικό. Ο “Φακός στο στόμα” ακολουθεί το ίχνος μιας ζωής που εκτυλίσσεται γύρω μας. Θα μπορούσε να είναι η βιογραφία μιας πόλης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Στη γωνία των οδών Νίκης και Μητροπόλεως ένας ρακοσυλλέκτης ψάχνει μέσα σε έναν κάδο σκουπιδιών, φωτίζοντας το περιεχόμενο με έναν φακό στο στόμα. Είναι τόσο επιτακτική, τόσο γυμνή, η ανάγκη του να βρει οπωσδήποτε κάτι να φάει ώστε χρειάζεται να έχει ελεύθερα και τα δυο του χέρια για να μην του ξεφύγει τίποτα…
Αυτή η ακραία εικόνα έδωσε τον τίτλο στο καινούργιο βιβλίο του Χρήστου Χρυσόπουλου “Φακός στο στόμα” (εκδ. Πόλις), ένα σπαρακτικό χρονικό για την Αθήνα που απλώνεται πέρα από τα τουριστικά αξιοθέατα, πέρα από τις χαζοχαρούμενες διαφημίσεις, πέρα από τις κορόνες για το αθάνατο μεγαλείο των απογόνων του Περικλή οι οποίοι την κατοικούν. Είναι μια Αθήνα που έχει γεμίσει με έμψυχα απορρίμματα, με ζωντανούς-νεκρούς που κοιτούν τρομαγμένοι, “φαντάσματα με ακίνητο βλέμμα” που εμείς τα προσπερνάμε σιωπηλοί και ανέκφραστοι, αποστρέφοντας το πρόσωπό μας. Κι όμως η παρουσία τους στην πόλη δηλώνει ότι κάτι τρομερό έχει γίνει… (ΜΙΚΕΛΑ ΧΑΡΤΟΥΛΑΡΗ, Τα Νέα, Βιβλιοδρόμιο, 29/2/2012)
Ο ζόφος που όχι μονάχα ως φάντασμα αλλά και ως στεγνή και στυγνή πραγματικότητα με σάρκα και οστά πλανιέται στην πόλη, στην Αθήνα, προκαλεί ένα σωρό οξύηχες, πάει να πει στριγκιές, και άγριες αντιδράσεις. Η παιδεία, αγκαζέ με την ευαισθησία, είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος να δεις κατάματα την καταστροφή και να επισημάνεις μες στο σκότος το κεράκι (για το οποίο έλεγε ο Άλεν Γκίνσμπεργκ ότι είναι η Ποίηση – ένα μικρό κεράκι μες στου δάσους τον γνόφο) και ακόμα -γιατί όχι;- να βγάλεις απ’ τη μύγα ξύγκι, να δεις τις ηλιαχτίδες στο τριμμένο λερό μπλουτζίν, ν’ αφουγκραστείς μια μελωδία αισιοδοξίας μες στην τρέλα, τον ορυμαγδό και τη χλαπαταγή. Ο Χρήστος Χρυσόπουλος, με τον Φακό στο Στόμα, γίνεται ο διαβάτης μες στα ερείπια μιας εποχής, γίνεται ένας ρεπόρτερ από τις διακεκαυμένες ζώνες του πανικού και της ξεστρατισμένης, αδιανόητης βίας.(ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ, Lifo, 8/3/2012)
