Περιγραφή
Στη μελαγχολία το άγχος θανάτου επιδέχεται μία μόνο εξήγηση, ότι το Εγώ παραιτείται από τον εαυτό του διότι νιώθει ότι το Υπερεγώ το μισεί και το καταδιώκει, αντί να το αγαπάει. Συνεπώς, για το Εγώ η ζωή σημαίνει να αποτελεί αντικείμενο αγάπης, να αποτελεί αντικείμενο αγάπης για το Υπερεγώ, πράγμα που κι εδώ εμφανίζεται ως κάτι που εκπροσωπεί το Αυτό. Το Υπερεγώ εκπροσωπεί την ίδια προστατευτική και σωτήρια λειτουργία που νωρίτερα ασκούσε ο πατέρας κι αργότερα η πρόνοια και το πεπρωμένο […].
Αυτός ο τρόπος θέασης μας επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι το άγχος θανάτου, όπως και το άγχος συνείδησης, είναι μια επεξεργασμένη μορφή του άγχους ευνουχισμού. Η μεγάλη σημασία που έχει το αίσθημα ενοχής στις νευρώσεις μάς επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι σε σοβαρές περιπτώσεις το κοινό νευρωτικό άγχος επιβαρύνεται από την ανάπτυξη άγχους ανάμεσα στο Εγώ και το Υπερεγώ (άγχος ευνουχισμού, συνείδησης, θανάτου). Το Αυτό, στο οποίο τελικά επιστρέφουμε, δεν έχει κανένα μέσο για να δείξει στο Εγώ αγάπη ή μίσος. Δεν μπορεί να πει τι θέλει. δεν έχει πετύχει μια ενιαία βούληση. Ο έρωτας και το άγχος θανάτου παλεύουν μέσα του. […]
Θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε το Αυτό ως υποκείμενο στην εξουσία των βουβών αλλά ισχυρών ορμών θανάτου, που επιθυμούν να έχουν ησυχία και να κάνουν να σωπάσει ο έρωτας –ο οποίος αρέσκεται να προκαλεί αναστάτωση–, υποβοηθούμενες από την αρχή της ευχαρίστησης, αλλά φοβόμαστε μήπως έτσι υποτιμήσουμε τον ρόλο του έρωτα».
Σίγκμουντ Φρόυντ
