Περιγραφή
Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς
Άλλα βιβλία της Λιανού
Το ρήμαγμα
Όμοιες Λήξεις
Κάτι κόκκινο
Θλίψη καιρική
«Μήπως τάχα σαν κι εμένα δεν είν’ άνθρωποι πολλοί από μέσα πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί».
Οι Όμοιες Λήξεις είναι το 4ο κατά σειρά βιβλίο της Γωγώς Λιανού. Το βιβλίο συνθέτουν, 28 αυτοτελή ποιήματα.
«Όλα έχουν αυτές τις ανήθικες, απελπιστικές όμοιες λήξεις»
Κι έκλαψα.
Για όλες τις στιγμές που είχαν πια περάσει.
Έκλαψα, γιατί είδα ότι αγαπηθήκαμε.
Ίσως, όχι βαθιά.
Αλλά αρκετά.
Ίσως, όχι για πάντα.
Αλλά για όσο έπρεπε.
Υπάρχει μια φωτογραφία, που αποδεικνύει
πως εσύ κι εγώ
συνυπάρξαμε.
Κι έκλαψα πιο πολύ.
Γιατί εγώ, δεν είχα ανάγκη τη φωτογραφία
για να θυμηθώ.
Πες μου την άνοιξη, με τι μούτρα περνάς μπροστά απ’ τα νυχτολούλουδα; Και πώς τολμάς έκφυλε ν’ αρπάζεις τη μυρωδιά της άνοιξης; Πώς τολμάς, αφού τον έρωτα μου αρνιέσαι;
Αγαπημένος ήχος είναι ο θόρυβος της σιδερένιας πόρτας,
στο τελευταίο κελί του διαδρόμου
και η κραυγή του φυλακισμένου που απεγνωσμένα
ζητά ένα παράθυρο ελευθερίας.
Η μιζέρια αυτής της στιγμής μου προσφέρει την ανάγκη
να φύγω μακριά από τις σκέψεις μου.
Όμως πώς ένας φυλακισμένος να φύγει απ’ το κελί του;
Αυτοκεδόσεις, εκδόσεις red n noir
Βιβλία της Λιανού
Το ρήμαγμα
Όμοιες Λήξεις
Κάτι κόκκινο
Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς
Θλίψη καιρική
«Μήπως τάχα σαν κι εμένα δεν είν’ άνθρωποι πολλοί από μέσα πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί».
Οι Όμοιες Λήξεις είναι το 4ο κατά σειρά βιβλίο της Γωγώς Λιανού. Το βιβλίο συνθέτουν, 28 αυτοτελή ποιήματα.
«Όλα έχουν αυτές τις ανήθικες, απελπιστικές όμοιες λήξεις»
Κι έκλαψα.
Για όλες τις στιγμές που είχαν πια περάσει.
Έκλαψα, γιατί είδα ότι αγαπηθήκαμε.
Ίσως, όχι βαθιά.
Αλλά αρκετά.
Ίσως, όχι για πάντα.
Αλλά για όσο έπρεπε.
Υπάρχει μια φωτογραφία, που αποδεικνύει
πως εσύ κι εγώ
συνυπάρξαμε.
Κι έκλαψα πιο πολύ.
Γιατί εγώ, δεν είχα ανάγκη τη φωτογραφία
για να θυμηθώ.
Πες μου την άνοιξη, με τι μούτρα περνάς μπροστά απ’ τα νυχτολούλουδα; Και πώς τολμάς έκφυλε ν’ αρπάζεις τη μυρωδιά της άνοιξης; Πώς τολμάς, αφού τον έρωτα μου αρνιέσαι;
Αγαπημένος ήχος είναι ο θόρυβος της σιδερένιας πόρτας,
στο τελευταίο κελί του διαδρόμου
και η κραυγή του φυλακισμένου που απεγνωσμένα
ζητά ένα παράθυρο ελευθερίας.
Η μιζέρια αυτής της στιγμής μου προσφέρει την ανάγκη
να φύγω μακριά από τις σκέψεις μου.
Όμως πώς ένας φυλακισμένος να φύγει απ’ το κελί του;
Αυτοκεδόσεις, εκδόσεις red n noir
