«Αλήθεια, το αυτοκίνητο, άλλος παράγων της διαφθοράς και άφωνος μάρτυς οργίων», αναφωνεί ο Ε. Θωμόπουλος στο φύλλο της 5ης Ιουλίου 1929 στην εφημερίδα Ακρόπολις, δίνοντας τον λόγο σε έναν αστυνομικό του Τμήματος Ηθών, ο οποίος περιγράφει τον τρόπο που ξεμυαλίζονται οι νεαρές μοδιστρούλες:
Έτσι τις χάνουμε συνήθως, μας είπαν στο Τμήμα Ηθών. Πηδούν σ’ ένα αυτοκίνητο και πηγαίνουν ξεμυαλισμένες προς τα κέντρα της διαφθοράς. Πώς να τις παρακολουθήσουμε; Ούτε αυτοκίνητα μας διαθέτει το κράτος ούτε και χρήματα να αγκαζάρουμε ταξί να παρακολουθήσουμε τα φτωχά κορίτσια να πηγαίνουν προς την καταστροφή όταν η περίστασις το καλέσει. Ούτε μοτοσυκλέτες όπως γίνεται σε άλλα κράτη. Έτσι, μας φεύγουν.
Όπως προκύπτει από τη συνέχεια του ρεπορτάζ, ένα μικρό Φίατ είναι ιδανικότερο για ερωτικές συνευρέσεις από ό,τι μια πολυτελής Μακ-Φάρλαν, καθώς στη στενή καμπίνα του οι εραστές στριμώχνονται και οι γάμπες των κοριτσιών μπερδεύονται στα πόδια των ευγενικών συνοδών τους. Όταν το αυτοκίνητο πιάσει ταχύτητα ογδόντα, ενενήντα, ίσως και εκατόν είκοσι χιλιομέτρων και το σκαμπανέβασμα γίνει αλλεπάλληλο και απότομο «τα μαγουλάκια τους θα κολλήσουν στα μάγουλα εκείνων και θα νιώσουν τις αναπνοές τους σαν χάδι, σαν ελαφρό φίλημα στον άσπρο τους λαιμό».
«Σσσοφέρ! Στου Σκαραμαγκά!», θα πει ο τολμηρότερος και τα φτωχά κορίτσια θα δεχτούν αδιαμαρτύρητα γιατί δεν έχουν τα μέσα να πάνε άλλη φορά εκεί κάτω. Αν διαμαρτυρηθούν ότι θα αργήσουν, η απάντηση θα είναι «με την ταχύτητα που πάμε, στις δέκα θα είμαστε πίσω».
Λίγη ώρα μετά θα φτάσουν στου Σκαραμαγκά:
Το φεγγάρι θα οργιάζει με την ασημένια του φωτοχυσία, τα βιολιά θα βγάζουν αρμονικές συγχορδίες, τα αηδόνια θα κάνουν τρίλιες παθητικές. Αυτές θα πίνουν, θα πίνουν…
―Φέρε κρασί, γκαρσόν!
Στις δέκα θα έχουν ξεχάσει και την ανησυχία του σπιτιού και το μοδιστράδικο. Τα μάτια γυαλίζουν, οι άσπροι κόρφοι αναταράζονται, τα χέρια έχουν απλωθεί τολμηρά. Κάποιος σβήνει το φως. Σκοτάδι μέσα στο δωμάτιο «δι’ οικογένειας». Η καταστροφή έχει επέλθει. Το νυχτέρι, αντί στο μοδιστράδικο, έγινε στο σεπαρέ.