Ο έρωτας στον τόπο αυτό ανθίζει πάντα. Ωστόσο, λόγω οικονομικής στενότητας, κοντεύει να μείνει άστεγος, όπως εξηγεί ο συντάκτης της εφημερίδας Βραδυνή στις 21 Ιανουαρίου 1932 στο άρθρο του με τίτλο «Εις το Ζάππειον… Το μοναδικό καταφύγιο των ερωτευμένων!».
Οι ερωτευμένοι που θέλουν ο έρωτάς τους να είναι κρυφός και οικονομικός και τα ραντεβού τους να μην εξέρχονται του «πλαισίου του ερωτικού πολιτεύματος» βρίσκονται σε μεγάλη στενοχώρια. Πού να πάνε να καθήσουν ήσυχοι; Πού να βρουν ερημιά, μοναξιά, ρομάντζα; Να πάνε σε εξοχικό μέρος; Λίγο τσούζει αυτή η σκέψις και όταν γίνει απόφασις συνεπάγεται και πεντακοσάρικο τουλάχιστο για ταξί και φαγοπότι. Για να πάνε πάλι εδώ κοντά, κατά το μνημείον του Φιλοπάππου π.χ. ή γύρω από την Ακρόπολιν, εκεί που πρώτα εύρισκαν τα ερωτικά καταφύγιά των, τώρα μυρίζει μπαρούτι γιατί υπάρχουν σπείρες εκβιαστών που εκβιάζουν τα ζευγαράκια και τα ληστεύουν γιατί υπάρχουν και πολλοί άλλοι κίνδυνοι από επιθέσεις κακοποιών.
Όπως εξηγεί στη συνέχεια τα κεντρικά μέρη της Αθήνας αποκλείονται εξαιτίας της πολυκοσμίας, ενώ ο κινηματογράφος δεν είναι ιδανικό σημείο για έναν έρωτα που πρέπει να μείνει απολύτως μυστικός.
Η μόνη σωτηρία, η μόνη στέγη των ερωτευμένων, το ύστατον καταφύγιόν των είναι το Ζάππειον. Η σανίς της σωτηρίας των πασχόντων από ερωτίτιδα. Όλη αυτή η πράσινη και ανθισμένη ερωτική περιφέρεια αναλαμβάνει να περιποιηθεί όλους και όλες. Διαθέτει και την τελευταία της γωνίτσα να στεγάσει τα ζευγαράκια κάτω από τα φυλλώματα των δένδρων της, επάνω στα σαραβαλιασμένα από τους αναστεναγμούς και την πολυκαιρίαν παγκάκια της, στις προϊστορικές καρέκλες που ‘χουν τα διάφορα μικρομαγαζάκια της…
Οι τυχόν δυσμενείς καιρικές συνθήκες δεν πτοούν τους εραστές και δεν επηρεάζουν την ερωτική κίνηση του Ζαππείου:
Ό,τι καιρό θέλει ας κάνει. Ας βρέχει, ας χιονίζει, ας ρίχνει χαλάζι, ας χαλάει ο Θεός τον κόσμο! Κάτω απ’ τα πράσινα δενδράκια και πάνω στα παγκάκια σφιχτά σφιχτά αγκαλιασμένα τα ζευγαράκια τα λένε, ορκίζονται, κλαίνε, φιλιούνται, λιγοθυμούν, αναστενάζουν και απολαμβάνουν έτσι μέσα στην ησυχία και στη ρομάντσα τις πρώτες γλύκες του έρωτα που τόσο προβληματική έχει γίνει τώρα τελευταίως η εντός του πλαισίου του ερωτικού πολιτεύματος απόλαυσίς του.
«Κίνησις λοιπόν και συγκίνησις εξαιρετική κάθε βράδυ» στο ρομαντικό σκοτάδι του Ζαππείου που μετριάζεται μονάχα από κάτι βραχύβιες ηλεκτρικές μικρολαμπίτσες που φωτίζουν πενιχρά τους δρομάκους ανάμεσα στα δέντρα στις όχθες του Ιλισσού. Στο «δυτικό μέτωπο», μετά τα φυλλώματα και τα δεντράκια, βρίσκονται δυο μικροκιόσκια ερωτικά. Στους πρόποδες του Μετς και στους Στύλους εντοπίζει κανείς δυο πράσινα μικρομαγαζάκια ερωτικών ραντεβού.
Οικονομία, ταχύτις, ασφάλεια κ.τ.λ. Μ’ ένα ουζάκι, ένα καφεδάκι, ένα γλυκό ή μια μπύρα περνάει κάθε ζευγαράκι την ώρα του θαυμάσια. Ελευθέρα η ένωσις χειλέων και λοιπών, διακριτικά πολύ τα γκαρσόνια, ρομάντζα και άκρα περιποίησις εξασφαλισμένη και προ παντός ασφάλεια. Δεν έχει πολύ φως. Κανείς δεν ημπορεί να βλέπει τι γίνεται δίπλα του. Μόνον ακούει… Αλλά αυτό δεν έχει καμίαν σημασία. Η ερωτική κίνησις παρατείνεται μέχρι του μεσονυκτίου. Τα πιο ελεύθερα ραντεβού που δεν «φωνάζει η μαμά» ούτε «δέρνει ο μπαμπάς» κάθουνται μέχρι της 12ης και πιο αργά ακόμα και πολλές φορές, αφού ανοίξει η όρεξη με τα ουζάκια και τα διάφορα ορεκτικά, έπεται και συνέχεια… Ανέρχονται για «φαΐ» στα ιδιαίτερα «δι’ οικογενείας» του Μετς που λέγονται έτσι γιατί εκεί μέσα κανείς όταν μπει και βγει αποκτά μοιραίως οικογένειαν! Παρντόν για το καλαμπούρι…
Φυσικά, συμπληρώνει ο συντάκτης, έχει και το Ζάππειο τα απρόοπτά του, τους αιφνιδιασμούς και τις ανεπιθύμητες εμφανίσεις του. Ειδικότερα, αστυνομικοί του Τμήματος Ηθών κάνουν τακτικά μπλόκο και με το κλεφτοφάναρο στο χέρι ταράζουν τη γαλήνη και διακόπτουν την ησυχία και τον ερωτικό οίστρο των ζευγαριών:
Μόλις ο κύριος πόλισμαν φανεί, μόλις το φαναράκι ανάψει και εμφανισθεί η σιλουέτα του, τα χαλάει όλα. Κόβεται και σταματάει το παν. Αμέσως τα ζευγαράκια χωρίζονται, τα χέρια του καθενός από τους δύο μπαίνουν στις δικές των τσέπες, η κουβέντα αλλάζει και στέκονται εις θέσιν προσοχής. Πρέπει πάλι ν’ αρχίσουν από τη αρχή. Ο πόλισμαν περνάει, κοιτάζει δεξιά-αριστερά με το ερευνητικό βλέμμα του που υπενθυμίζει ότι αι επιχειρήσεις δεν πρέπει να εξέρχονται των ορίων των αστυνομικών διατάξεων. Προχωρεί και χάνεται στο βάθος σιγά-σιγά, πηγαίνοντας παρακάτω να κάνει το ίδιο και να συνεχίσει το έργον και στο άλλο ερωτικό μαγαζάκι. Μα είναι άνθρωπος κι αυτός και σαν άνθρωπος πρέπει να είναι επιεικής και καλός, να συγχωρεί και λίγες ατζαμωσύνες ερωτικές, πολλές φορές μάλιστα να κάνει και πως δεν βλέπει, γιατί στο τέλος τέλος, ο αναμάρτητος τον λίθον βαλέτω… Κι έτσι το Ζάππειον εξακολουθεί πάντα και θα εξακολουθήσει να είναι το ευεργετικό, το καλό, το οικονομικό και ασφαλές καταφύγιον των ερωτευμένων. Εκεί που ο έρωτας βρίσκει την ησυχία του και την ρομάντζα του, εκεί που δεν χρειάζεται κανείς ούτε καλοριφέρ, ούτε γκαρσονιέρα, ούτε κινηματογράφος, ούτε τίποτα για να μπορέσει να δει εκείνη που αγαπάει.
