«Ορισμένα άτομα ανωμάλων ορέξεων», σημειώνει ο ανώνυμος συντάκτης της εφημερίδας Ακρόπολις στο φύλλο της 17ης Δεκεμβρίου 1932, «παραμένουν σχεδόν μονίμως εις αρκετά μέρη της πόλεως και ασχημονούν, ιδίως κατά τας εσπερινάς ώρας».
Τα μέρη που συχνάζουν οι ύποπτοι αυτοί τύποι, που συνήθως είναι φαντάροι, είναι μεταξύ άλλων ο Εθνικός Κήπος και το Ζάππειο, στις απόμερες γωνίες των οποίων «ενεδρεύουν έκφυλοι άνθρωποι ενοχλούντες τους περιπατητάς». Στις απόκεντρες γωνιές, σε κάποια βαθύτερη καμπή των μικρών δρόμων του πάρκου, στα ουρητήρια, στα δέντρα ή σε κάποιο παγκάκι ερημικό «είναι αδύνατον να μη κάμετε αναγκαστικώς την γνωριμίαν των υπόπτων αυτών υποκειμένων» που «μεταχειρίζονται ως προχειρότερον μέσον της αμέσου γνωριμίας το τσιγάρο ή την ώραν»:
–Μήπως έχετε κανένα τσιγαράκι, παρακαλώ;
–Τι ώρα να είναι, κύριε;
Σύμφωνα με τον κειμενογράφο, η παρουσία αυτών των τύπων προκαλεί δυσφορία και αγανάκτηση, ενώ κάποτε με τις ενοχλήσεις τους φτάνουν μέχρι «την εξέγερση του ανδρισμού σας» χωρίς να σπανίζουν και οι περιπτώσεις επιθέσεων.
Εκτός από το Ζάππειο και τον Εθνικό Κήπο «τα αηδή άνθη του ανδρικού εκφυλισμού» φυτρώνουν επίσης και σε άλλα παρκάκια, όπως αυτά στο Θησείο, στο Νέο Φάληρο, στο άκρο του Παγκρατίου και της Αλυσίδας.
Άκρως ανησυχητικό για τον συντάκτη του κειμένου είναι το γεγονός ότι τα μέρη αυτά τα επισκέπτονται πολλοί «παρεπιδημούντες ξένοι εις τα όμματα των οποίων παρίσταται η πόλις μας όχι πολύ ευπρόσωπος». Σαν να μην έφτανε ότι βλάπτεται ο τουρισμός της πρωτεύουσας, ένα πρόσθετο πρόβλημα που εντοπίζει ο ίδιος είναι ότι τα παιδιά που παίζουν σε αυτά τα πάρκα, τους δρόμους και τις πλατείες έρχονται σε επαφή με τα άτομα που συχνάζουν εκεί και εθίζονται στις βωμολοχίες. Όσο για τους γονείς, αυτοί «όχι μονάχα αδιαφορούν δια τον τρόπον της ζωής των παιδιών των, αλλά είναι ευχαριστημένοι διότι φεύγουν αυτά από το σπίτι και μένουν ήσυχοι».
