Στην αρχή της λεωφόρου Αλεξάνδρας, στη γωνία με Πατησίων, βρισκόταν η «Στρέλνα», ένα καμπαρέ όπου ρωσίδες εμιγκρέδες εργάζονταν ως σερβιτόρες. Λίγα μέτρα πιο πέρα συναντούσε κανείς το θρυλικό καμπαρέ «Χόλλιγουντ» ή «Σαντάν». Αν και συχνά αναφερόταν ως καμπαρέ των Αμπελοκήπων, στην πραγματικότητα το «Χόλλιγουντ» βρισκόταν στην πλευρά της λεωφόρου Αλεξάνδρας που ανήκει στην περιοχή της Νεάπολης και συγκεκριμένα στη διασταύρωση με την οδό Ψελλού.
Ο συντάκτης που υπογράφει με το αρχικό Π. το ρεπορτάζ «Μια βραδιά στις λαϊκές συνοικίες» στην εφημερίδα Ακρόπολις στις 13 Ιουλίου 1929 μας ξεναγεί στα νυχτερινά κέντρα της λαϊκής και πολυσύχναστης λεωφόρου Αλεξάνδρας:
Ο δρόμος αυτός έχει κάπως κακή φήμη λόγω των επίγειων παραδείσων του και των «αιθουσών δι’ οικογένειας», από τας οποίας βρίθει. Αλλά τώρα το καλοκαίρι τα κέντρα αυτά πέφτουν σε δεύτερη μοίρα και τα πρωτεία παίρνουν άλλα κέντρα, προσιτά σε όλον τον κόσμο και όχι μόνο δια ερωτικά ζευγαράκια. «Σόνια, Σόνια, άνθρωποι είμαστε όλοι! Ζούμε μια εφήμερη ζωή»1. Το ξέρετε βέβαια το γλυκό παθητικό τραγουδάκι που ήταν τόσο της μόδας πέρυσι. Ε, λοιπόν το όνομα του τραγουδιού αυτού έχει ένα από τα πιο γνωστά και πολυσύχναστα κέντρα της λεωφόρου Αλεξάνδρας, το περίφημο μπαρ «Σόνια». Κατά το βραδάκι, αλλά μετά το φαγητό πάντοτε, γεμίζει από κόσμο ο οποίος πίνει την μπύρα του ακούοντας διάφορα κομμάτια που παίζει μια μικρή ορχηστρούλα. Τέτοιες μπύρες είναι καμιά δεκαριά ακόμη καθ’ όλον το μήκος της λεωφόρου. Μπύρες-καφενεία, μπύρες-σινεμά.
Τα δύο αυτά νυχτερινά κέντρα της λεωφόρου Αλεξάνδρας, το μπαρ «Σόνια» και το καμπαρέ «Χόλλιγουντ», επιλέγει και ο Μενέλαος Λουντέμης στο διήγημά του «Ήθελα να ‘ξερα ποιος είν’ αυτός ο νέος» της συλλογής Τα πλοία δεν άραξαν (1938) για να σχολιάσει την αντίθεση ανάμεσα στα «προσιτά σε όλον τον κόσμο» μπαρ και σε όσα προορίζονταν «δια ερωτικά ζευγαράκια»2:
Λεωφόρος Αλεξάνδρας… Είναι μια νεκρή φλέβα της πρωτεύουσας. Μια τεντωμένη κορδέλα που ακουμπάει την πολύβοη στράτα των Πατησίων και κόβεται στους Αμπελοκήπους. Η «Σόνια», καθώς την περνάω, είναι σβηστή, το καμπαρέ «Χόλλυγουντ» μεσουρανεί. Ένα βιολί ζυγιάζει τις τρίλιες του πάνω στο γδούπο της τζαζ. Ο αέρας μού φέρνει κάτι ξεφτισμένες σπασμωδικές δοξαριές.
Βέβαια το καμπαρέ «Χόλλιγουντ» φαίνεται ότι «μεσουράνησε» στα φύλλα των μεσοπολεμικών εφημερίδων και με αφορμή τη δολοφονία του ταξιτζή Χρήστου Σταυρακάκη. Ειδικότερα, στις 10 Ιανουαρίου του 1932 ο Σταυρακάκης βρέθηκε δολοφονημένος στην περιοχή του Μεγάλου Πεύκου. Η υπόθεση της δολοφονίας του, της μετέπειτα σύλληψης, της δίκης και της θανατικής εκτέλεσης δύο φίλων στους οποίους αποδόθηκε η πράξη απασχόλησε έντονα τον Τύπο της εποχής. Ο Σταυρακάκης, που τη νύχτα της δολοφονίας του εργαζόταν νυχτερινή βάρδια, έκανε πιάτσα έξω από το «Χόλλιγουντ» προκειμένου να επιστρέψει την ορχήστρα του καμπαρέ κατά το σχόλασμά της. Συνήθιζε όση ώρα περίμενε να πίνει τον καφέ του στο «Σόνια», αν και τη νύχτα της δολοφονίας του είχε κάτσει στο παρακείμενο ζαχαροπλαστείο «Σπυροπούλου», σημείο στο οποίο εθεάθη για τελευταία φορά.
Ασφαλώς τα σχετικά με την υπόθεση δημοσιεύματα δεν έχασαν την ευκαιρία να προσδώσουν έναν πιπεράτο τόνο στο περιεχόμενό τους, κάνοντας αναφορές στο αμαρτωλό «Χόλλιγουντ». Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αρθρογράφου της Ελληνικής που, πριν καλά-καλά κηδευτεί ο ατυχής Σταυρακάκης, έσπευσε να επισκεφθεί το καμπαρέ και να μεταφέρει τις εντυπώσεις του στο αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας:
Το «Χόλλιγουντ» είναι ένα νυχτερινόν κέντρον με έναν δροσερό κήπο. Μια εκλεκτή ορχιστρούλα φαιδρύνει τις βαριές νυχτερινές στιγμές που περνούν όσοι κουρασμένοι από τη βιοπάλη της ημέρας καταφεύγουν σε τέτοια κέντρα για να ξεσκάσουν. Και αυτοί είναι διάφοροι τύποι. Κύριοι ευγενείς, έμποροι ευκατάστατοι, καλλιτέχναι, διαρρήκται, αλεπούδες, πορτοφολατζήδες… Εις το «Χόλλιγουντ» όμως ειδικώς εσύχναζαν πολλοί σοφέρ. Και τούτο δε διότι πίνοντος μια μπύρα έβλεπαν τους πελάτας που έφευγαν και τους προσέφεραν τας υπηρεσίας τους.
Στη συνέχεια ο ίδιος μεταφέρει την ατμόσφαιρα από το εσωτερικό του ιστορικού καμπαρέ:
Μπήκαμε μέσα. Ένα φως πρασινωπό που είχε μέσα του κάτι από το μυστήριο της καλοκαιρινής δύσεως μας δημιούργησεν αμέσως την εντύπωσην ότι η στιγμή ήταν ιερή. Η ορχήστρα έπαιζε ένα ταγκό και λίγα ζεύγη διέγραφαν στο πάτωμα ελαφρά, απαλά, προσεκτικά διάφορα σχήματα. Μερικά κεφάλια ήσαν ενωμένα και καπνός, άφθονος καπνός, έκανε το παν θαμπό.
Άλλη μια φορά που το «Χόλλιγουντ» απασχόλησε τον ημερήσιο Τύπο του Μεσοπολέμου ήταν σε μια από τις περιφερειακές δίκες που πλαισίωσαν ιστορικά το κίνημα του 1935. Πιο συγκεκριμένα, ο Ι. Διάκος, διευθυντής του μεταξικού δημοσιογραφικού οργάνου Εφημερίδα των Ελλήνων, κατηγόρησε μέσα από άρθρο του τον Γεώργιο Κονδύλη αφενός για το ότι άργησε να δώσει το σύνθημα του συναγερμού για την καταστολή του Κινήματος του 1935 και αφετέρου για το ότι ενδιαφέρθηκε για τη λειτουργία «του γνωστού νυχτερινού κέντρου “Χόλλιγουντ”» παρά τις διαμαρτυρίες των περίοικων. «Εγράφη ακόμη ότι εγώ συχνάζω εις το καφέ-σαντάν της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Είμαι περίεργος να μάθω τι εξήγησιν θα δώσει επ’ αυτού ο κατηγορούμενος, διότι εγώ δεν έχω πατήσει ποτέ το πόδι σ’ αυτό το κέντρο και σε κανένα άλλο παρόμοιο», είπε απευθυνόμενος στους δικαστές ο Κονδύλης, υποστηρίζοντας τη μήνυσή του ενάντια στον δημοσιογράφο Ι. Διάκο. Τελικά πάντως ο κατηγορούμενος αθωώθηκε…
