Πεθερά! Ο τρόμος, το φόβητρο του γαμβρού, η διαρκής οικογενειακή ανησυχία!
Ποιος είδε τον διάβολο και δεν φοβήθηκε! Και ποιος δοκίμασε την γλύκα της πεθεράς, απηλλάγη των δεσμών του γάμου του και δεν προτίμησε τον Γολγοθά παρά τον δεύτερο γάμο, όταν συνοδευόταν από πεθερές…
Λοιπόν. Από όλα αυτά τα κακά ανέλαβε να απαλλάξει την ανθρωπότητα ο φαρμακοποιός κ. Χ… εφαρμόζοντας μια πρώτης τάξης και πρακτικότατη μέθοδο, η οποία εφαρμοσμένη επιτυχώς έχει αναμφισβητήτως σωτήρια αποτελέσματα.
Ας δούμε λοιπό η ανθρωποσωτήριος αυτή εφεύρεση.
Η ώρα είναι 11η πμ και κρατώντας ένα ογκωδέστατο φάκελο εγγράφων, βρίσκομαι στο γραφείο του κυρίου διευθυντού για την καθημερινή μας ημίωρη εμπιστευτική συνεργασία. Δεν είχε όμως καλά-καλά αρχίσει η συνεργασία και διακόπηκε από τα ουρλιάσματα μιας κυρίας, η οποία, προφανώς, φιλονικούσε με τον σκοπό αστυφύλακα.
«Θέλω τον διευθυντή… ή… ή! Θέλω να καταγγείλω τον άτιμο!… τον κακούργο!…
Άνοιξα την πόρτα και μπήκε με ορμή ένα ολόκληρο θηρίο με μορφή εξαγριωμένης πεθεράς!!
«Πάλι τα ίδια κα Γλυκερία;» ρώτησε ο διευθυντής άμα την αντίκρισε.
«Κύριε διευθυντά μου, αχ… Πάλι κύριε διευθυντά… Πάλι… Ο κακούργος, στον ύπνο με τέλεψε, στον ύπνο. Που να τελέψει μαύρη πλάκα… Να μη δει άσπρη μέρα!»
«Κυρία Γλυκερία», της απάντησε ο διευθυντής, «για να τελειώσει αυτή η δουλειά θα αναθέσω στον κύριο από εδώ» και με υπέδειξε «την υπόθεση με αυστηρή παραγγελία να την εκκαθαρίσει εντός δέκα ημερών».
«Πέρασε λοιπόν, κυρία Γλυκερία στο άλλο γραφείο και περίμενε» της είπα. Όταν δε επήγα μέσα, μου εξέφρασε με πόνο τα παράπονα της.
Παραπονείτο λοιπόν ότι ο γαμπρός της φαρμακοποιός κ. Χ κάθε βράδυ της τις βρέχει καθ΄ όν χρόνο κοιμάται, με έναν βούρδουλα μαύρο.
«Δεν φωνάζεις να σ’ ακούσει η κόρη σου να σε βοηθήσει;» Αυτή μου λέγει ότι ποτέ δεν είδε το άνδρα της να σε κτυπά, της είπα απαντώντας στα παράπονα της.
«Αχ παιδί μου, αυτός ώσπου να νιώσω καλά-καλά με έχει σαπίσει στο ξύλο και ή στο κρεβάτι του πέφτει ή πάει στο γραφείο του και εργάζεται, ατάραχος παιδάκι μου!»
«Χωρίς προηγούμενη αφορμή, είναι δυνατόν ένας μορφωμένος άνθρωπος να κάνει ένα τέτοιο πράγμα;»
«Αχ γιε μου, αυτοί οι μορφωμένοι κάνουν καλά τις δουλειές τους!».
«Εν πάση περίπτωση, εγώ θα εγκατασταθώ στο κάτω πάτωμα του σπιτιού σας. Θα το γνωρίζεις μόνο εσύ και σε πρώτη στιγμή, αφού κατορθώσεις και αφήσεις την πόρτα τηοιχτή, θα φωνάξεις, θα σε ακούσω και θα έρθω να τον συλλάβω επ’ αυτοφώρω.
Τα πράγματα κανονίστηκαν έτσι διότι η ανάκριση ουδέν αποκάλυψε. Ο γαμβρός ισχυρίζονταν ότι συκοφαντείτε από τη πεθερά του, η οποία είναι τρελή και παρακαλούσε να τον απαλλάξω από το μαρτύριο αυτό της ζωής του. Η κόρη επίσης προσέθετε ότι ουδέποτε αντελήφθη τι. Ο κ. ιατροδικαστής όστις εξέτασε επανειλημμένος την κυρία Γλυκερία, δεν διαπίστωσε κακώσεις.
Απέμεινε η παρακολούθηση να λύσει το μυστήριο. Εγκατάστάθηκα λοιπόν σε ένα διαμέρισμα της οικίας και ανέμενα την εξέλιξη των γεγονότων τα οποία δεν βράδυναν να εκδηλωθούν. Περί το μεσονύκτιο οι φωνές της κυρίας Γλυκερίας με οδήγησαν στον κοιτώνα της, όπου την βρήκα οδυρόμενη, ότι εδάρη αυτήν την στιγμή από τον γαμβρό της .
Το γεγονός όμως ήταν απίστευτο και τούτο διότι ο γαμβρός της βρέθηκε κοιμώμενος μετά της συζύγου του η οποία μόλις είχε αφυπνισθεί χωρίς να αντιληφθεί τίποτε.
Ήμουν βέβαιος τώρα ότι η κυρία Γλυκερία δεν ήταν καλά και ασφαλώς όνειρα θα ήταν το ξυλοκόπημα παρ’ ότι οι πόνοι την ανάγκαζαν να γογγύζει.
Η πρώτη μου απόπειρα άρχιζε να μου δημιουργεί την εντύπωση ότι ο ατυχής γαμβρός είχε δίκαιο: η πεθερά του δεν τα έλεγε καλά!
Μετά από ένα τριήμερο επανελήφθη το αυτό, αλλά και πάλι βρήκα την κυρία Γλυκερία κλαίουσα, τον δε γαμβρό στο γραφείο του εργαζόμενο με την σύνταξη ενός βιβλίου.
Μπήκα στο γραφείο του όπου διαπίστωσα ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν απόλυτα ήσυχος, μη παρουσιάζον την ελάχιστη ταραχή, το δε χειρόγραφο του εξετασθέν, ευρέθην με νωπή τη μελάνη και ο εγγεγραμένος χώρος του χάρτου αρκετός, ώστε να ήταν αδύνατον να μετακινηθεί τουλάχιστον ¼ της θέσης του.
«Κύριε φαρμακοποιέ, με συγχωρείτε –του είπα. Επείσθην πλέον ότι πρόκειται περί παράφρονος και γι’ αυτό δεν σας ενοχλήσω στο μέλλον.»
«Σας ευχαριστώ πολύ κύριες αστυνομικέ, θα ήθελα όμως την ενίσχυση σας να απαλλαγώ από το βάσανο αυτό. Δεν με αφήνει να εργαστώ, με διαβάλει συνεχώς στην καημένη την γυναίκα μου, μού λέει να φύγω από το σπίτι και τόσα άλλα. Και το τρομερότερο, που σηκώνει την γειτονιά στο πόδι κάθε βράδυ!
«Θα υποβάλλω έκθεση στον διευθυντή και θα στείλω το μεσημέρι τον γιατρό να την εξετάσει», του είπα και έφυγα.
Αφού συνέταξα την έκθεση μου ότι από επιστημονικής αστυνομικής πλευράς παρουσιάζει… παράφρονα γυναίκα, συνομίλησα με τον γιατρό, όστις θα την εξέταζε.
Πράγματι εξετάσθηκε από τον ιατρό σε στιγμή κρίσης, όπως μου είπε και γνωμάτευσε ότι έπρεπε να εισαχθεί στο ψυχιατρείο. Η γνωμάτευση παρελήφθη από του υποφαινόμενου και δύο αστυφυλάκων και όλοι μεταβήκαμε προς μεταγωγή της κυρίας Γλυκερίας στο Δαφνί. Όταν όμως της ανακοίνωσα την απόφαση βρέθηκα προ του εξής περίεργου. Άρχισε να κλαίει και να ικετεύει τον γαμπρό της να την προστατέψει ορκιζόμενη ότι ουδέποτε θα τον ενοχλήσει στο μέλλον.
«Λυπήσου με –φώναζε- με τιμώρησες αρκετά, δεν αρκεί το ξύλο, κατόρθωσες να με κλείσεις και στο τρελοκομείο;» και γονυπετούσα άρχισε να του φιλάει τα πόδια.
Η σκηνή ομολογώ ότι με συγκίνησε αρκετά, άρχισα δε να πιστεύω ότι η γυναίκα αυτή κάθε άλλο παρά τρελή ήταν. Εντούτοις όμως είχα γνωμάτευση του γιατρού και έπρεπε να την εκτελέσω. Τις σκέψεις μου φαίνεται αντιλήφθηκε ο κύριος Χ.., όστις με πήρε στο γραφείο του, κλείδωσε την πόρτα και μου είπε:
«Ξέρετε, δεν είναι τρελή και είναι γεγονός ότι την χτυπούσα τη νύχτα για τα βάσανα που μού έκανε την ημέρα.»
«Μα πως είναι δυνατόν, κύριε, ενώ σας παρακολούθησα;»
«Δεν αμφιβάλλω γι’ αυτό, αλλά και εσείς, παρά την ικανότητα σας εξαπατηθήκατε, χάρις εις την μεθοδικότητα να την χτυπώ στο ύπνο και σύντομα ώστε σε πέντε λεπτά να βρίσκομαι κάπου που θα ήμουν δικαιολογημένος.»
«Καλά εμένα με εξαπατήσατε, αλλά τον κύριο ιατροδικαστή;»
«Μα φίλε μου, ιδού με τι την χτυπούσα. Ήταν δυνατόν να κάνει μώλωπες ή τραύματα;»
Και με μια κίνηση άνοιξε ένα σανίδι του γραφείου του μου ενεχείρισε μια κάλτσα γεμάτη με λεπτή θαλασσινή άμμο!
Συζήτηση το πράγμα δεν επιδέχονταν περισσότερη. Τα περιστατικά ήταν πειστικότατα, γι’ αυτό και επιχείρησα να σκίσω την γνωμάτευση του ιατρού.
Αλλά ο άνθρωπος αυτός ο οποίος φαίνεται ότι στο χαρτί αυτό στήριξε σχεδόν όλο του το είναι με πρόλαβε.
«Μη, προς Θεού!» ξεφώνησε ο κύριος Χ… και μου άρπαξε μισοτσαλακωμένο το έγγραφο. Θέλετε εσείς την καταστροφή μου, πρόσθεσε με τόνο ικεσίας, που τόσο συνέβαλλε να σωθώ από το μαρτύριο;
«Δεν σας εννοώ», του είπα.
«Αδελφέ το έγγραφο θα αποτελεί απειλή ισόβια σε κάθε αντίδραση της… Γλυκερίας μου!»
«Δεν έχετε άδικο» –απάντησα- και εξερχόμενος του γραφείου είπε προς την κυρία Γλυκερία, η οποία με προσέβλεπε με ικετευτικό βλέμμα.
«Έλα πάλι, καλός ο γαμπρός σου δεν επιμένει να εισαχθείς σήμερα, παρά όταν του ξανακάνεις τα ίδια. Ακούς;
Η πεθερά που στα λόγια μου αυτά φάνηκε πως ξαναβρήκε τον εαυτό της μ ‘ άρπαξε τα χέρια και τα συνέθλιψε στα δικά της.
«Μάλιστα, μάλιστα κύριε αστυνόμε… Ό,τι μου λέγει θα κάνω.»
«Χαίρεται.»
«Αντίο σας, κύριε αστυνόμε, εις το μέλλον θα είμαστε δυο καλοί φίλοι, μου ψιθύρισε σφιχτοχαιρετώντας με ο κ. Χ…»
Και έκτοτε ο άνθρωπος αυτός διέρχεται ευτυχή βίο, όπως με βεβαιώνει σε κάθε συνάντηση μας ενώ εγώ σκέφτομαι αν θα δυνηθώ να εφαρμόσω αυτήν την μέθοδο στην δικιά μου «Γλυκερία»!
Αείμνηστε Αθανασόπουλε, αν εφάρμοζες την μέθοδο αυτή θα βρισκόσουν σήμερα στην ζωή και η Άρτεμις στο Δαφνί!
ΤΕΛΟΣ
