Μια περίληψη του Τόρκι Μπαρ δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει ότι το ερώτημα τι κάνει ένα λογοτεχνικό έργο σπουδαίο δεν θα μπορέσει ποτέ να απαντηθεί. Κι ας μείνουν οι κριτικοί και οι θεωρητικοί λογοτεχνίας καταδικασμένοι να περπατάνε σε μια κινούμενη άμμο ορισμών. Το ήξεραν αυτό από την αρχή. Αυτή είναι η δουλειά τους. Πληρώνονται γι’ αυτό. Αυτή η σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό μου μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του Τόρκι Μπαρ αναφωνώντας «Τι γαμάτο!».
Με έναν σχεδόν ενοχικό τρόπο ένοιωσα γνώριμος των χαρακτήρων του και κομμάτι των ιστοριών τους, όχι μόνο κατά την διάρκεια των λίγων ωρών που κράτησε η ανάγνωση των 200 σελίδων αλλά και μέρες μετά όταν συνέχισα να τους έχω παρέα μου. Δεν μπλέχτηκα ωστόσο σε φανταστικούς διαλόγους μαζί τους αλλά απλώς κρυφοκοίταζα τεμπέλικα τις ζωές τους.
Ο πιο καταραμένος χαρακτήρας του Τόρκι Μπαρ είναι κάποιος γκέι σκοτσέζος ποδοσφαιριστής που πλήρωσε ακριβά τις συνέπειες της ποδοσφαιρικής του εντιμότητας. Πιο δοξασμένος αυτός από όλους τους χαρακτήρες του βιβλίου, ως παίχτης του Πανιώνιου στα 90’s. Κάποιος, με άλλα λόγια, που δεν κατάφερε να είναι αρκετά πετυχημένος ως ποδοσφαιριστής για να παίξει σε μια ομάδα που διεκδικεί τίτλο αλλά ούτε αρκετά καταραμένος ως μυθιστορηματικός ήρωας για να παίξει σε μια ομάδα που κινδυνεύει με υποβιβασμό.
Το πιο συναρπαστικό επάγγελμα από την άλλη, το οποίο ασκούν δύο από τους χαρακτήρες του βιβλίου δεν είναι ούτε πληρωμένος δολοφόνος, ούτε στέλεχος του οργανωμένου εγκλήματος, ούτε μικροπαραβατικός φτωχοδιάβολος. Δεν είναι κατάσκοπος ή ναυτικός. Δεν είναι καν κάποιος μικροαστός έντιμος μπάτσος που δεν μπορεί να κόψει το κάπνισμα και έχει για επάγγελμα την εξιχνίαση δολοφονιών. Ακόμα πιο πεζά, είναι η διοργάνωση, σύγχρονων προς τα ήθη του 21ου αιώνα, μνημόσυνων. Δυο άνθρωποι δηλαδή πιο βαρετοί κι από τον ίδιο τον επιθεωρητή Ρέμπους.
Αν ο Ίαν Ράνκιν έχει γίνει γνωστός για την ικανότητα του να μετατρέπει συναρπαστικές ιστορίες σε βαρετά μυθιστορήματα ο Νίκος Βεγέτης έκανε ακριβώς το αντίθετο. Μέτριες καθημερινές ιστορίες σχεδόν αδιάφορων ανθρώπων, αβίαστα κατάφερε να τις πλέξει σε ένα μυθιστόρημα από μικρά εθιστικά κεφάλαια.
Νομίζω πως το Τόρκι Μπαρ είναι γαμάτο ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί είναι ένα μυθιστόρημα που μιλάει για την εποχή μας. Με ταχύτητα συντονισμένη με την εποχή μας. Με την απουσία λυρισμού και ηρωισμού που αντιστοιχεί στην εποχή μας.
Αν ήταν κάτι από την μπάρα του βιβλιοκαφέ red n’ noir θα ήταν ένα ποτήρι Noctua Head Twister συνοδευόμενο από ένα σφηνάκι Tullamore Dew (και όχι jameson).
Το Τόρκι Μπαρ από τις εκδόσεις Έρμα μπορείτε να το βρείτε στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο και στο βιβλιοκαφέ red n’ noir (Δροσοπούλου 52, Κυψέλη)
