Περιγραφή
Άγριες συμμορίες στην Ελλάδα του 1920
Μέρος τέταρτο: Η λίμνη
«Είναι μέρες που’ χω χαθεί. Απ’ τους παλιούς μου συντρόφους, από σένα, αδερφέ, απ΄όλα. Άξαφνα, όλα όσα με γέμιζαν έπαψαν να υπάρχουν.
Τ’ αψηλό βουνό σα να με πλακώνει, τ’ άλογο μου με φουρκίζει, τ’ άρματά μου με βαραίνουν και θέλω να τα πετάξω από πάνω μου.
Θά’ θελα μια ζεστή φωλιά, δίπλα σ’ ένα τζάκι, μ’ ένα στρώμα από πούπουλα και καθαρά σεντόνια και το λευκό, τρυφερό της κορμί κολλημένο πάνω μου.
Μα τι κι αν το θέλω, δε μπορώ πια να το έχω. Και φταις εσύ γι’ αυτό αδερφέ. Όμως δεν είπα τον τελευταίο μου λόγο.»
(Θωμάς Καρδάρας, 1927)
