Κάνω πια, πως δε μιλώ για ‘σένα.
Και τα ‘χω καταφέρει.
Όλους τους ξεγελάω κι όλοι ξεγελιούνται.
Αρκεί να φοράς ένα χαμόγελο πριν βγεις απ’ το σπίτι.
Ακόμη κι εσύ, που καλύτερα απ’ όλους με ξέρεις, εσύ!
Κάνω πια, πως δε μιλώ για ‘σένα.
Κι αλήθεια, σπάνια, τ’ όνομά σου όταν αναφέρω, ραγίζω.
Λίγο.
Καθώς κόσμος πεθαίνει, διψάει, πεινάει.
Παιδιά σε κρατητήρια, καθίκια με στολή που τόσο τους σιχαίνομαι.
Κι εσύ ξέρεις, καλύτερα απ’ όλους με ξέρεις.
Κι έτσι ανάμεσα στη μεγάλη μου θλίψη, τίποτα δεν είσαι.
Ένα ράγισμα.
Λίγο.
Άσχημος κόσμος, γεννά άσχημους ανθρώπους.
Κι έτσι είπα: «Μαμά φοβάμαι. Βάλε πάλι μέσα σου».
Μα η μαμά, δεν το κάνει.
Κάπως έτσι έμαθα να τους ξεγελάω όλους.
Κι όλοι ξεγελιούνται.
Αρκεί ένα χαμόγελο.
Κενό χαμόγελο.
Μα δεν το βλέπουν;
Κι εσύ, που καλύτερα απ’ όλους με ξέρεις εσύ!
Ένα ακόμη ράγισμα.
Πόσα ραγίσματα αντέχει μια ψυχή, μέχρι να σπάσει;
