Νικόλας Ασηθιανάκις: Η κλεμμένη Ζάμια της Δροσοπούλου 52!

Διαγωνισμός crime fiction μικροδιηγήματος

Νικόλας Ασηθιανάκις

Ο Νικόλας Ασηθιανάκις γράφει την εκδοχή του για την ιστορία πίσω από την κλεμμένη Ζάμια της Δροσοπούλου 52.

Ο Μάιλς  κάθοταν στο γρασίδι στην πλατεία Ελευθερίας.

Ονειροπολούσε άγνωστο τι χαζεύοντας τα σύνεφα να χορεύουν στον ουρανό.

Ενα αγριόχορτο κρεμόταν στην άκρη του στόματος του γιατί άφραγκος όπως ήταν είχε καπνίσει το τελευταίο τσιγάρο  πριν απο  αρκετές ώρες.

Δεν είδε την Μουμού  που ήρθε χαμογελώντας.Με ένα υπέροχο χαμόγελο απο μαργαριτάρια που είχε για δόντια.

«Εϊ Μάιλς» του φώναξε.»Πάμε κάτω στο λιμάνι?»

Ο Μάιλς γύρισε  και της έγνεψε σαν να εννοεί πάμε.Οπως έτρεχαν γλύστρισαν στην πράσινη πλαγιά και έφθασαν κουτρουβαλώντας  μέχρι το τέλος της για να βρεθούν αγκαλιά.

Με το μετρό απο το Μέγαρο μουσικής έφτασαν  στο Σύνταγμα.Απο εκεί άλλαξαν γραμμή για να φθάσουν στην Ομονοια και με τον ηλεκτρικό να φθάσουν στον Πειραιά.

Είχε μπουνάτσα  και ο ήλιος αντανακλούσε σε δεκάδες μικρούς ήλιους πάνω στα μεταλλικά μέρη των σκαφών αναψυχής. Με τα πόδια έφθασαν ως το Πασαλιμάνι. Η αγαπημένη τους βόλτα.

Οταν πιά κουράστηκαν κάθισαν σε ένα μικρό καφέ με θέα την θάλασσα.

«Πρέπει να μιλήσουμε» του είπε.

Οταν μία γυναίκα η γιατρός σου πούνε αυτή την ατάκα κατι σοβαρό τρέχει.

«Τι;»

«Μάιλς, οι δικοί μου θέλουν να σε γνωρίσουν. Αύριο θα φάμε μαζί τους στο σπίτι.»

«Damn» σκέφτηκε ο Μάιλς, που μέσα του μιλούσε με την προφορά του Πέρθ. «I am dirt poor».

Tην επομένη έμπαινε στο σπίτι των γονιών της στην Κυψέλη με μία γλάστρα με Ζάμια που είχε κλέψει απο την οδό Δροσοπούλου 52 έξω από ένα καφέ βιβλιοπωλείο. Την είχε τυλίξει με κόκκινο χαρτί όπως βάζουν στα λουλουδάδικα.

Νικόλας Ασηθιανάκις

Παρακολουθήστε όλες τις ιστορίες του διαγωνισμού εδώ.

Τσεκάρετε το covid19 sudden fiction contest στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο:

Καμία δημοσίευση για προβολή